CINARA

CINARA

apud Columellam, l. 10. v. 235.

Horrida ponatur Cinara. -----

ex Graeco Κινάρα, Latinis Carduns, Siculis olim cactus est, quem articactum hodie Galli vocant, Artichaut. Athen. l. 11. Τίς δὲ τούτοις οὐχι πειθόμενος θαῤῥῶν ἀ `ν εἴποι τὴν κάκτον εἶναι ταύτην τὴν ὑπὸ Ρ῾ωμαίων μὲν καλουμενην κάρδον, οὐ μακραν ὄντων τῆς Σικελίας, περιφανῶς δὲ ὑπὸ τῆς Ε῾λλην´ων, ἀλλα ??? ῆ γὰρ δύο γραμμάτων κάρδος καὶ κάκτος ταυτὸν ἄν εἴη. Sub finem addit, Α᾿λλὰ μην` καὶ κινάραν ὠνόμασε παραπλησίως ἡμῖν Σώπατρος καὶ Πάφιος. Refert ibidem verba Ptolemaei Euergetis, qui Ariltarchi discipulus fuit, ubi et κινάραν nominavit. Aliud est κυνάτρα; seu κυνάρα ἀκανθα, cuius veteres Poetae aliique Scriptores meminêre. Inter quos Sophocles,

Κύναρος ἄκανθα πάντα πληθύει γύην.

Aut enim carduum agrestem hôc nomine appellârunt; de quo Virg. l. 1. Georg. v. 152.

---- segnisque horreret in arvis

Carduus.

Aut cynosbaton, sive sentem caninam. Salmas. ad Solin. p. 223. 226. et 228. Vide quoque supra, ubi de Articacto et Carduo cduli seu hortensi.